ماه می تابید وصدای خنده هایشان دیوانه ام میکرد...

قلمم را پس دهید... من دفترم را میخاهم.. از جلویم گم شوید آن ور.. بگذارید اکسیژن برسد.

من حالم خراب است.

قلمم را پس دهید

یکی بیاید دست وپای مرا باز کند... من باید با این پاها جاده ی فردا را طی کنم...من باید با این دست ها حقیقتی  کهنه را بنویسم... دست وپای مرا نبندید..!من میخواهم بمیرم

امضا: رایان تمام....

پ.ن: هر شروعی پایانی دارد...

لعنتی://

همین...

بخند...لعنتی بخند!بازم بخند!!

+از همه بدم میاد!

پسر ها گریه نمیکنند!

مگر نه؟

منهم گریه نکردم..

فقط گذاشتم بغض توی گلویم کپک بزند!

پ.ن:«اینجا حالمو بد میکنه!»